မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ေဖေဖ့ပံုၿပင္မ်ား

          

ပံုၿပင္စာအုပ္ဖတ္ၾကစို႔
               ကြ်န္မရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသာ တက္တဲ့မူၾကိဳေက်ာင္းက ကေလးမ်ားေက်ာင္းပိတ္ရက္
ဖတ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ( အမွန္က မိဘေတြက ဖတ္ၿပဖုိ႔ေပ့ါ ) ေသာၾကာေန႔တိုင္း ပံုၿပင္စာအုပ္ေလးေတြ
တစ္အုပ္စီ ထည့္ ထည့္ေပးလုိက္တတ္တယ္။ တနလၤာေန႔က်ေတာ့ ၿပန္ေပးရတာေပ့ါ။
ဒီေတာ့လည္း ကြ်န္မမွာ ပံုၿပင္ေတြ ဖတ္ၿပရတဲ့တာ၀န္က တိုးလာၿပန္ေပ့ါ။
ကြ်န္မသားဟာ အရင္တုန္းကဆို ပံုၿပင္ ဖတ္ၿပရင္ စိတ္မ၀င္စားေပ မယ့္ ခုေတာ့စိတ္၀င္တစား
နားေထာင္လာလုိ႔ ၀မ္းသာ ရေပမယ့္ ထူးဆန္းၿပီး ဘ၀င္မက်ၿဖစ္မိတာက ခုခ်ိန္ ထိ ထည့္ေပးသမွ်မွာ
 ၿမန္မာဘာသာနဲ႔ပံုၿပင္ေတြ မပါလာေသးတာပါပဲ။ ယုန္ကေလး ဂ်က္နဲ႔ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊
Come along,daisy! It’s mine! စတဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရာင္စံုရုပ္ပံုေလးေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြပဲ
ၿဖစ္ေနပါ တယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးေလး တစ္လံုးကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ပံုၿပင္ထဲမွာ ထည့္ေပးထားတတ္လုိ႔
ကေလးေတြ အေနနဲ႔ အဂၤလိပ္စာကို နားရည္၀တာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ၿမန္မာဘာသာနဲ႔
ထုတ္ေ၀တဲ့ ကေလး စာအုပ္ေလးေတြရိွေပမယ့္ သိပ္ၿပီးမတြင္က်ယ္လွေသးဘဲ
မူၾကိဳေက်ာင္းေတြမွာေလာက္ပဲ ထားၿပီး ဖတ္ေန ၾက တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္
ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မတို႔လူမ်ိဳးဘာသာဓေလ့ေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္း ေရာစပ္ထားတဲ့ ပံုၿပင္စာအုပ္ေလးေတြကို
ပိုၿပီးေတာင့္တ မိပါတယ္။ အဲဒီလုိၿမန္မာဘာသာနဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားထြက္လာရင္ ေကာင္းမွာ၊ 
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ အားတတ္သေရာ ဖတ္ၿပၿဖစ္မယ္ ထင္တယ္။


                   ဒါဆုိရင္ ကြ်န္မသားကို ‘ၿမန္မာ’ လူမ်ိဳးရဲ႔စရိုက္၊ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ေတြကို တကူးတက ရွင္းၿပေနစရာမလိုဘဲ ကြ်ဲကူးေရပါ မွတ္သားၿပီးသား ၿဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တကူးတက ရွင္းၿပရင္ လည္း ဘယ္ကေလးမွ စိတ္ပါ၀င္စားလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ငယ္စဥ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဦးဘၾကည္တို႔လုိ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးေတြရဲ႕လက္ရာေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ထြက္ရိွခဲ့တဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း စတဲ့ ကေလးစာေပစာအုပ္ေလးေတြ၊
 ေပၚဦးသက္ရဲ႕ခ်စ္စရာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြပါတဲ့ ‘ထီးကေလးနဲ႔မနီ’ စတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို 
လြမ္းမိတာပါပဲ။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ထြက္သမွ်ကေလး စာေပေတြဟာ အေနာက္တိုင္း နာမည္ေတြ၊
ဂ်ပန္တရုတ္နာမည္ေတြ၊ ရုပ္ပံုေတြနဲ႔ခ်ည္းမုိ႔ ဖတ္ဖုိ႔မေၿပာနဲ႔ အရုပ္ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ ေခါင္းမူးေနာက္
 ႏိုင္လွပါတယ္။
ပံုေၿပာၿပပါ ေဖေဖ..
          ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ကြ်န္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ စာက်က္ၿပီးခ်ိန္ေတြဆို ခုခ်ိန္မ်ားလို
တီဗီလည္းမရိွ၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းလည္း မကစားရ၊ ၿမိဳ႔ထဲလမ္းသြယ္မွာ ေနထိုင္ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့
ကားအသြားအလာကုိေၾကာက္ၿပီး အိမ္ၿပင္လမ္းမေပၚေတာင္ ထြက္ကစားရဲတဲ့ အက်င့္က မရိွနဲ႔
 ေမာင္ႏွမေတြ အားၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္မေဖေဖ စာေရးနားတာကို ေစာင့္ၿပီး ပံုေၿပာၿပခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။
 ေဖေဖကလည္း အဲဒီလို ပံုေၿပာခုိင္းရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငင္းဆန္တဲ့အၿပင္ ပံုေၿပာဖုိ႔ အေၾကာင္းအရာကို တကူးတကစဥ္းစားေနရတယ္ဆိုတာလည္း သိပ္မရိွခဲ့ ပါဘူး။ ေမေမကလည္း ကြ်န္မတို႔အိပ္ယာ၀င္ရင္
 ပံုေၿပာၿပေလ့ရိွေပမယ့္ ေရႊယုန္ေရႊက်ားထက္ ထူးဆန္းၿပီး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ၊
အခ်ိတ္အဆက္၊ အလွည့္အေၿပာင္း ေတြ ပါ၀င္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ပံုၿပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ေတြက
ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ အေပၚ ေမေမ့ပံုၿပင္ေတြထက္ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
            ေဖေဖပံုေၿပာရင္ အသံေနအသံထားေတြနဲ႔ေရာ မ်က္ႏွာအမူအရာအၿပင္
လက္ဟန္ေၿခဟန္ေတြ ပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး အားၾကိဳးမာန္တက္ ေၿပာတတ္တာမို႔ နားေထာင္ရတာ
သိပ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္ ဘာၿဖစ္မလဲ၊ ဘာလာဦးမလဲဆိုတာလည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔
စိတ္လႈပ္ရွားမႈက အၿမဲရိွေနၿပီးပံုၿပင္ထဲမွာ ေမ်ာ ပါေနၾကတာပါ။ ေဖေဖ အမ်ားဆံုးေၿပာေလ့ရိွတာက
 ၿမန္မာ့သမုိင္းထဲက ဘုရင္ေတြအေၾကာင္း သူရဲေကာင္းေတြ အေၾကာင္းပါ။ ေရွးက ဘုရင္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း စီးခ်င္းထိုးၾကပံုေတြ၊ သူရဲေကာင္းေတြ စစ္ခ်ီတက္ၾကပံုေတြကို မာန္ပါပါ ေၿပာၿပရင္းက 
ပုဂံေခတ္သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ၿဖစ္တဲ့ က်န္စစ္သား၊ ငေထြရုး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး၊
 မြန္ဘုရင္ ဗညားဒလ၊ မြန္သူရဲေကာင္း အဲမြန္ဒယာ၊ စစ္သူၾကီးဂါမဏိ၊ အုတ္လွၾကီး အုတ္လွငယ္
ညီအစ္ကိုအေၾကာင္းစတဲ့ နာမည္ဆန္းေတြကို ဦးေႏွာက္ထဲ စြဲၿမဲခဲ့ၾကတယ္။ စာဖတ္တတ္လုိ႔
စာအုပ္ေတြထဲမွာ အဲဒီနာမည္ေတြ ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရင္းႏွီးၿပီးသား
ၿဖစ္ေနရံုမက သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေတြကိုပါ မွတ္မိသိရိွၿပီးၿဖစ္ေနလုိ႔ ၿမန္မာ့သမုိင္း
ကြင္းဆက္ ေတြကို ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈကေနတစ္ဆင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေလ့လာမိမွန္းမသိ
 ေလ့လာၿပီးသား ၿဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးဆက္အၿဖစ္ ေက်ာင္းက က်က္စာဆိုရင္
ပ်င္းတတ္လြန္း တဲ့ ကြ်န္မဟာ သမိုင္းဘာသာ ( အထူးသၿဖင့္ ၿမန္မာ့သမုိင္း) ကိုေတာ့
စိတ္၀င္တစား က်က္တတ္ခဲ့ပါတယ္။
        
 အနီးမႈန္ကေလးငယ္မ်ား မၿဖစ္ေစဖို႔

                 
                လူ႔ေလာကၾကီးအေၾကာင္း စူးစမ္းခ်င္စိတ္ ထက္သန္ေနတဲ့ ကေလးဘ၀ အရြယ္မွာ
စာကလည္း မဖတ္တတ္ေသးေတာ့ ကေလးအရြယ္ နားလည္လြယ္တဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးၿပီး
 ေၿပာၿပတဲ့ပံုၿပင္ေတြ၊ ရြတ္ဆိုရတဲ့ အသံသာတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ သူတို ႔ေလးေတြ ေလာကၾကီးတဲ့လွမ္းၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ ၿပတင္းေပါက္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႔အနီးကပ္ဆံုး
ပတ္၀န္းက်င္ကို စတင္ စိတ္၀င္စားေလ့ ရိွၿပီးမွ တစ္ဆင့္ခ်င္းသူ႕ရဲ႕ ကမ ၻာ ကို ခ်ဲ႕ထြင္ သြားတာပါ။
သည္အရြယ္မွာ လုိရာပံုသြင္းလုိ႔ရတဲ့ ဖေယာင္းေလး မ်ားနဲ႔ တူတဲ့အတြက္ လက္ဦးဆရာၿဖစ္တဲ့
မိဘက သူတို႔ရဲ ႕စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအရာနဲ႔ အသိဥာဏ္ ၾကြယ္၀မႈကို ထိန္းကြပ္လမ္းၿပေပးဖုိ႔
တာ၀န္ အၿပည့္ရိွေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကေလးစာေပ ဆိုတာ ဟာ ပဲ့ကိုင္ရွင္မိဘတို႔ လက္စြဲၿပဳ
အေထာက္အကူၿပဳရမယ့္ လက္နက္ ကိရိယာ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
           ကြ်န္မအေနနဲ႔ ခုေခတ္ၾကီးဟာ ကမ ၻာရြာေခတ္ ၾကီးမုိ႔ ကမ ၻာ့စာေပ ဗဟုသုတကို ႏွံ႔စပ္ရမယ္၊
ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ အၿမင္က်ယ္ရမယ္ ဆိုတာ လက္ခံေပမယ့္ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုေတာ့
ကိုယ္ဟာ ဘာလူမ်ိဳး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနတယ္၊  ရိုးရာဓေလ့ေတြ က ဘာဆိုတာ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ 
ဦးေႏွာက္ထဲထိ သံမိႈစြဲသလုိ သိခြင့္မေပးရေသးဘဲ ကမ ၻာၾကီးကို လွမ္းၾကည့္ခုိင္းဖုိ႔ မသင့္ေသးဘူး
ထင္ပါ တယ္။ သိပ္ကိုေစာလြန္းပါေသးတယ္။ ေနရာတကာ ေကာ္ပီေတြခ်ည္း ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကေလးစာေပမွာပါ ေကာ္ပီအရိပ္ အေယာင္ေတြ လႊမ္းေနတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ ကြ်န္မတို႔ေခတ္တုန္းက ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အၿပည့္အ၀ ထည့္ေပးထားတဲ့ ကေလးစာေပ မ်ိဳးေတြ ဖတ္ခဲ့ရလုိ႔ ကြ်န္မသားထက္
 ကြ်န္မ ပိုကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ
ဓေလ့ထံုးစံေတြကိုပဲ ကေလးမ်ား အရင္ဆံုး ရွင္းလင္းစြာ သိၾကပါေစ..။
ကမ ၻာၾကီးအေၾကာင္းေၿပာၿပဖုိ႔ေတာ့
အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါေသးတယ္ လုိ႔ ေတြးမိပါရဲ႕ …။

ဆရာမ လြတ္လပ္စိုး၏  ေဆာင္းပါးကို မွ်ေ၀ ေဖာ္ၿပပါသည္။

ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page