“သာသနာ႔ အႏၱရာယ္ ဟူသည္”

ဗုဒၶျမတ္စြာ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူၿပီး၍ ရက္ပိုင္း အတြင္း၌ ပင္ ေပၚေပါက္ခဲ႔သည္ ဆိုရေပမည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ပံ့သကူဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ခံယူရရွိေသာ ဓုတင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ ရ “အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ျမတ္”သည္ေနာက္ပါ ရဟန္း (၅၀၀)ျဖင့္ “ပါ၀ါျပည္”မွ“ ကုသိနာရံု”သို ႔ဗုဒၶျမတ္စြာ အား ဖူးေျမာ္ရန္ ၾကြေတာ္မူလာစဥ္ လမ္းခရီးအလယ္ ၌ တကၠတြန္း တစ္ဦး ထံမွ “ကုသိနာရံု၊ မလႅာမင္း အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္၀ယ္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူသည္မွာ (၇)ရက္ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း”သတင္းစကားၾကားသိရ၍ ရဟန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ယူႀကံဳးမရ ငိုေၾကြးၾကရာ ၊ေတာထြက္ရဟန္းႀကီး “သုဘဒ္”မွ-
“ငါ့ရွင္တို႔ငိုယိုပူေဆြးျခင္းမျဖစ္ကုန္နွင့္၊ယခုငါတို႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဆိုေနထိုင္၍ခြင့္ရၾကၿပီ။ရဟန္းႀကီးေဂါတမရွိစဥ္အခါတုန္းကအမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ႔ၾကရာယခုအခါဤပညတ္ခ်က္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈတို႔မရွိၿပီ ”ဟု ဆိုခဲ႔၏။
ထိုသို႔ေျပာဆိုခဲ႔ေသာေတာထြက္ရဟန္းႀကီးသုဘဒ္၏စကားသည္“အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ျမတ္ႀကီး”၏ဦးထိပ္ေပၚသို႔ မိုးႀကိဳးစက္က်သကဲ႕သို႔ခံစားခဲ႔ရၿပီးေနာက္“သာသနာ႔ အႏၱာရာယ္အစ”ဟုအရွင္မဟာကႆပမေထရ္ သိခဲ႔ရသည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္..
(၁) မသူေတာ္တရားမျပန္႔ပြားမီ။
(၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားမေပ်ာက္ပ်က္မီ။
(၃) အလႅဇၨီ အ၀ိနယ မထြန္းကားမီ။
(၄) လဇၨီ ၀ိနည္းတရားမပ်က္ျပားမီ။
(၅) အဓမၼ၀ါဒီတို႔ အင္အားမေကာင္းမီ
(၆) ဓမၼ၀ါဒီတို႔အားမနည္းမီ။ “သဂၤါယနာ”တင္မွျဖစ္မည္ဟု စိတ္အႀကံျဖစ္လ်က္ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရသည္။